Η παράσταση έχει δύο βασικούς άξονες που εμπνέουν και διατρέχουν τόσο το περιεχόμενο της παράστασης όσο και τον τρόπο δουλειάς: την ελπίδα και την αλληλεγγύη. Μοιραζόμαστε άρθρα και κείμενα που μας προκαλούν ερωτήματα, συλλογισμούς και διατυπώσεις γύρω από τις δύο αυτές έννοιες.

Η ΠΡΟΚΛΗΣΗ ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ
σημειωματάριο ιδεων
Θανάση Γκαλιέτσης

Το ακόλουθο κείμενο του ιταλού συγγραφέα Κλαούντιο Μάγκρις είναι απόσπασμα της παρέμβασης του σε εκδήλωση που οργάνωσε στο Τορίνο η ομάδα " Torino Spititualita".

"Τί μπορώ να ελπίζω;" αναρωτιέται ο Κάντ στην "Κριτική του καθαρού λόγου". Το ερώτημα-σχεδόν αγωνιώδες παρά την γαλήνια και αυστηρή λογική της επιχειρηματολογίας-αποκαλύπτει όλη την δυσκολία, την αβεβαιότητα, τον προβληματικό χαρακτήρα της ελπίδας. Η ελπίδα δεν είναι καθησυχαστική εμπιστοσύνη στην καλοσύνη των πραγμάτων, συναισθηματική πεποίθηση ότι τελικά όλα θα πάνε καλά, αλλά είναι επίπονη κα θαρραλέα πρόκληση σε όλα όσα φαίνεται να την αρνούνται και συχνά πράγματι την αρνούνται: στο κακό, στην αποτυχία και στον πόνο που πάντοτε ενεδρεύουν, στις τραγωδίες και τις αδικίες που πλήττουν τους ανθρώπους.
Η ελπίδα γεννιέται ακριβώς από τον σπαραγμό της ύπαρξης, που δημιουργεί μιαν ασυγκράτητη ανάγκη για λύτρωση, και δεν είναι ένα φωτογραφικό φίλτρο που θέλει να χρωματίσει ρόδινη την μαύρη άβυσσο της πραγματικότητας.
Η ελπίδα για τον Καντ γεννιέται από την συνειδητοποίηση του ριζικού κακού που είναι παρόν στην ζωή. Ακριβώς επειδή τα πράγματα, έτσι όπως είναι και συμβαίνουν, αποκαλύπτονται τόσο συχνά σκληρά και παράλογα, δεν μπορούμε να αποδεχόμαστε και να υπομένουμε παθητικά αυτή την κυριαρχία του αρνητικού. Χρειάζεται να απαιτούμε τα πράγματα να είναι όπως θα έπρεπε να είναι και να αρνούμαστε να πιστέψουμε ότι υπάρχει μόνον ή κυρίως αυτό το κακό που φαίνεται κυρίαρχο. Ελπίζουμε πάντοτε ενάντια στι φαινομενικά αδύνατο ή αβάσιμο χαρακτήρα της ελπίδας, με μιαν απελπισία που δεν αποδέχεται την παραίτηση........
Η ελπίδα έγραφε πριν από μερικά χρόνια ο Τζεράρντο Κούνικο, είναι μια πλήρης γνώση των πραγμάτων, όχι μόνον του πως αυτά εμφανίζονται και είναι σε μιαν ορισμένη στιγμή, αλλά και του πώς οφείλουν να γίνουν προκειμένου να εναρμονιστούν με την πλήρη τους πραγματικότητα, που δεν έχει ακόμα ξεδιπλωθεί, με τον νόμο της ύπαρξής τους. Ενάντια στον ψεύτικο ρεαλισμό ο οποιός αξιώνοντας να είναι συγκεκριμένος και επιστημονικός, βλέπει μόνο το σπόρο και θεωρεί ότι αυτός είναι και μπορεί να παραμείνει μόνο σπόρος, η ελπίδα είναι μια γνώση βαθύτερη και πιο αντικειμενική, επειδή γνωρίζει ότι αυτός ο σπόρος μπορεί να γίνει άνθος και καρπός, μολονότι τόσα πολλά πράγματα απειλούν να τον καταπνίξουν Η πρόσοψη του πργματικού, η εικόνα του σε μιαν ορισμένη κατάσταση, δεν είναι ποτέ η πλήρης πραγματικότητά του, η οποία περιλαμβάνει και τις πιθανές αναπτύξεις του, τις λανθάνουσες αλλά υπαρκτές δυνατότητές του, όπως είναι λ.χ. η πεταλούδα μέσα στην χρυσαλλίδα ή η ωριμότητα της αγάπης στην άγουρη ακόμα ψυχή ενός παιδιού.

LOOK AT THE SEED AND TELL ME WHAT YOU SEE
DO YOU SEE THE SEED OR DO YOU SEE THE TREE
Αδέσποτες Σκύλες