Τετάρτη 1 Ιουλίου 2015

Τι θα γίνει μετά το όχι Σάντσο;

Το ερώτημα τί θα γίνει μετά το όχι εμπεριέχει μια παγίδα. Ο ερωτήσας περιμένει από τον ερωτηθέντα να απαντήσει δίνοντας μια εικόνα μέσα από στοιχεία της πραγματικότητας έτσι όπως την γνωρίζουμε ως τώρα:
 Η τηλεόραση είναι ο κατεξοχήν αρμόδιος σύμβουλος που μου υποδεινύει τι και πως να το βλέπω, ό,τι δεν το λέει η τηλεόραση δεν υπάρχει, οι τράπεζες είναι ένας θεσμός του οποίου η επιβίωση αξίζει περισσότερο από την ζωή και την ελευθερία σου, γιατί ταυτίζεις την επιβίωσή σου με την επιβίωσή του, οπότε το κράτος έχει στόχο να διατηρήσει ζωντανές τις τράπεζες και έτσι εσύ αντιλαμβάνεσαι ότι το κράτος σε φροντίζει και μεριμνά, γιατί αν δεν έχεις λεφτά δεν υπάρχεις δεν είσαι ικανός, γιατί οι φτωχοί είναι απλά ανίκανοι που δεν τα κατάφεραν μέσα στο αξιοκρατικό πλαίσιο που ζούμε, άνθρωποι αυτοκτόνησαν για χρέη, γιατί έτσι είναι ο κόσμος, ότι η οικονομία είναι όροι ακατανόητοι και αριθμοί πάνω σε τραπέζια διαπραγματεύσεων και σε χρηματιστηριακούς πίνακες, και όχι η καθημερινή βιωμενη ζωή, ότι το χρέος πρέπει να επιβιώσει άσχετα με το τί θυσίες θα χρειαστούν,ότι η πολιτική είναι η τέχνη της διαβολής και της πλάνης και είναι πολύ ρομαντικό να μιλά για αξίες όπως ελευθερία, ισονομία αλληλεγγύη εδώ ο κόσμος χάνεται οι τράπεζες κλείνουν, και δεν σε αφορά (η πολιτική) παρά μόνο όποτε βάλλεται το πορτοφόλι σου, γιατί έχεις ταυτίσει την ζωή σου με το πορτοφόλι σου που το γεμίζει η τράπεζα, και ο ιδρώτας σου γιατί μόνο με τον ιδρώτα σου μπορείς να επιβιώσεις, με τον ιδρώτα σου που δροσίζει τσέπες άλλων και όχι την δημιουργικότητά σου οπότε οποιοσδήποτε άλλος τρόπος να βρεις το φαγητό σου είναι ανόητος ή ρομαντικός, ανέφικτος γιατί δεν υπάρχει εναλλακτική παρά μόνο αυτή που σου προτείνουν εδώ και 5 χρόνια ολοφάνερα αν και το παιχνίδι έχει ξεκινήσει πολύ νωρίτερα.
Το όχι δεν ταιριάζει με αυτή την πραγματικότητα. Είναι σπάραγμα μιας άλλης πραγματικότητας που πλησιάζει. Είμαστε τόσο φοβισμένοι που πιστεύουμε ότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος, άλλος δρόμος. Είμαστε εκπαιδευμένοι να βλέπουμε τον νεοφιλελευθερισμό  ως την μόνη πραγματικότητα, τον εγκεκριμένο τρόπο να ζούμε. Νομίζουμε ότι είμαστε μόνοι. Τόσα χρόνια εκπαίδευση στον κοινωνικό αυτοματισμό εχουμε ξεχάσει το πως να συνδεόμαστε ως κοινωνία. Η λέξη αλληλεγγύη θυμίζει κάτι ξεχασμένους επαναστάτες εκτός τόπου και χρόνου. Ή φυλές του αμαζονίου. Έχουμε χάσει τις έννοιες. Τις λέξεις. Μας έδωσαν άλλες τα τελευταία χρόνια που μοιάζουν με αρρώστιες ακατανόητες άρα πολύ σοβαρές και σημαντικές. σπρεντ τοξικά ομόλογα κλπ
 καπιταλ κοντρολ χρήμα χρέος ευρώ δραχμή. Αν δεν περιλαμβάνονται αυτές οι έννοιες η κουβέντα δεν είναι αρκούντως σοβαρή.
 Την επόμενη μέρα δεν ξέρω πως θα λειτουργήσει η κυβέρνηση. Ξέρω μόνο πως ήδη ακούω την ανάσα του ροσινάντε να πλησιάζει.


Δικαίωμα στο όνειρο.


ΟΧΙ





.

Δευτέρα 16 Μαρτίου 2015

Οι Αδέσποτες Σκύλες στο 3ο Αντιφασιστικό Φεστιβάλ Παραστατικών Τεχνων με την Μανια Παπαδημητρίου




Οι Αδέσποτες Σκύλες μαζί με την Μάνια Παπαδημητρίου
σας περιμένουμε την Κυριακή 22 Μαρτίου στις 20:30 
στο 3ο Αντιφασιστικό Φεστιβάλ Παραστατικών Τεχνών 
που θα πραγματοποιηθεί στο αυτοδιαχειριζόμενο θέατρο Εμπρος (19-29 Μαρτίου). 
Θα παρουσιάσουμε το Βαλς των Βρώμικων Δρόμων Νο.4 σε σουπερ εμπλουτισμένη έκδοση με τη συμμετοχή της Μανιας Παπαδημητρίου.
Επίσης θα κανουμε μια εμφάνιση το Σάββατο 21 Μαρτίου στις 16:00 στο Σύνταγμα.


Το πρόγραμμα του φεστιβάλ:
https://antifaperformingarts.wordpress.com/programma/








.

Παρασκευή 13 Φεβρουαρίου 2015

Δεν Είναι Αρκετό

Ένας προβολέας, μια σταγόνα ιδρώτα κυλάει στην πλάτη μου, επιμένω στο ρυθμό. Η ανάσα δυσκολεύει, την κατεβάζω κάτω στα σωθικά, όσο μπορώ πιο βαθιά, νιώθω τη μήτρα μου να ζωντανεύει. Οι νότες της κιθάρας χοροπηδάνε στην πλάτη μου. Ο χτύπος του κρουστού συντονίζεται με το χτύπο της καρδιάς μου. Τα δίνω όλα αλλά δεν είναι αρκετό. Ο κόσμος κοιμάται. Μπορεί να συγκινηθεί, αλλά συνεχίζει να κοιμάται. Δεν είναι ότι εγώ είμαι ξύπνια και άρα καλύτερη. Αλλά δεν καταλαβαίνουν. Θέλω να τα σπάσω όλα. Καμιά φορά νιώθω γελοία όταν συγκλονίζομαι ολόκληρη από αυτό που λέω κι όμως γύρω αταραξία.
Ένας προβολέας μου καίει τα μάτια, με ζεσταίνει, θέλω να διεισδύσω στις καρδιές των ανθρώπων μέσα από τα μάτια τους. Δεν είναι αρκετό. Θέλω να μπουν τα λόγια στις καρδιές τους. Δεν είναι αρκετό. Θέλω να σηκωθούν να φωνάξουν και να χορέψουν μαζί μου. Δεν θέλω μόνο να με κοιτάνε.
Θέλω να φωνάξουν μαζί μου και να χορέψουν οι καρδιές τους.

Αλλά ποια είμαι εγώ που θα το κάνει αυτό; Κι αν δεν επιθυμούν αυτή την ταραχή; Δεν μπορώ όμως να ζητάω και συγγνώμη! Η ψυχή μου είναι μια κρυμμένη ορχήστρα που καίγεται να φανερωθεί!

Μια γυναικεία φιγούρα με φτερά και λουλούδια στα μαλλιά, ψιλόλιγνη, πιο κοντή και αφράτη, δεν έχει σημασία. Κωμικοτραγική φιγούρα. Όμορφη και οικεία, ταυτόχρονα ακραία σαν από άλλο σύμπαν. Λάμπει με μια πληγή. Μεγάλη ή μικρή δεν έχει σημασία. Την έχει αποδεχτεί, την έχει πάντα μαζί της και την μοιράζεται. Από εκεί μιλάει, από την πληγή. Πόσο βαθιά πρέπει να σκάψω; Πόσο χρειάζεται να εκτεθώ;

Μια γυναίκα μιλά, μια γυναίκα στέκεται όρθια, μια γυναίκα πέφτει κάτω και σηκώνεται τραγουδώντας. Μια γυναίκα: δια στόματος πολλών. Είναι ένα διαμάντι αυτό που θέλει να χαρίσει: μονάκριβο.


Νάντια Καβουλάκου- Αδέσποτη Σκύλα





.

Πέμπτη 22 Ιανουαρίου 2015

Oι Αδέσποτες Σκύλες στο Εμπρός τις Πέμπτες του Φλεβάρη

Οι Αδέσποτες Σκύλες έχουμε την μεγάλη χαρά να παρουσιάσουμε το καινούριο Βαλς των Βρώμικων Δρόμων Νο.4 για 4 παραστάσεις, τις 4 Πεμπτες του Φλεβάρη στο αυτοδιαχειριζόμενο θέατρο Εμπρός!

Πέμπτη 5, 12, 19 και 26 Φεβρουαρίου στις 21:30
στο Εμπρός, Ρήγα Παλαμηδίου 3,Ψυρρή.

Έξοδος με ελεύθερη συνεισφορά.







.