Ένας προβολέας, μια
σταγόνα ιδρώτα κυλάει στην πλάτη μου,
επιμένω στο ρυθμό. Η ανάσα δυσκολεύει,
την κατεβάζω κάτω στα σωθικά, όσο μπορώ
πιο βαθιά, νιώθω τη μήτρα μου να ζωντανεύει.
Οι νότες της κιθάρας χοροπηδάνε στην
πλάτη μου. Ο χτύπος του κρουστού
συντονίζεται με το χτύπο της καρδιάς
μου. Τα δίνω όλα αλλά δεν είναι αρκετό.
Ο κόσμος κοιμάται. Μπορεί να συγκινηθεί,
αλλά συνεχίζει να κοιμάται. Δεν είναι
ότι εγώ είμαι ξύπνια και άρα καλύτερη.
Αλλά δεν καταλαβαίνουν. Θέλω να τα σπάσω
όλα. Καμιά φορά νιώθω γελοία όταν
συγκλονίζομαι ολόκληρη από αυτό που
λέω κι όμως γύρω αταραξία.
Ένας προβολέας μου
καίει τα μάτια, με ζεσταίνει, θέλω να
διεισδύσω στις καρδιές των ανθρώπων
μέσα από τα μάτια τους. Δεν είναι αρκετό.
Θέλω να μπουν τα λόγια στις καρδιές
τους. Δεν είναι αρκετό. Θέλω να σηκωθούν
να φωνάξουν και να χορέψουν μαζί μου.
Δεν θέλω μόνο να με κοιτάνε.
Θέλω να φωνάξουν μαζί
μου και να χορέψουν οι καρδιές τους.
Αλλά ποια είμαι εγώ που
θα το κάνει αυτό; Κι αν δεν επιθυμούν
αυτή την ταραχή; Δεν μπορώ όμως να ζητάω
και συγγνώμη! Η ψυχή μου είναι μια
κρυμμένη ορχήστρα που καίγεται να
φανερωθεί!
Μια γυναικεία φιγούρα
με φτερά και λουλούδια στα μαλλιά,
ψιλόλιγνη, πιο κοντή και αφράτη, δεν
έχει σημασία. Κωμικοτραγική φιγούρα.
Όμορφη και οικεία, ταυτόχρονα ακραία
σαν από άλλο σύμπαν. Λάμπει με μια πληγή.
Μεγάλη ή μικρή δεν έχει σημασία. Την
έχει αποδεχτεί, την έχει πάντα μαζί της
και την μοιράζεται. Από εκεί μιλάει, από
την πληγή. Πόσο βαθιά πρέπει να σκάψω;
Πόσο χρειάζεται να εκτεθώ;
Μια γυναίκα μιλά, μια
γυναίκα στέκεται όρθια, μια γυναίκα
πέφτει κάτω και σηκώνεται τραγουδώντας.
Μια γυναίκα: δια στόματος πολλών. Είναι
ένα διαμάντι αυτό που θέλει να χαρίσει:
μονάκριβο.
Νάντια Καβουλάκου- Αδέσποτη Σκύλα
.