Το ερώτημα τί θα γίνει μετά το όχι εμπεριέχει μια παγίδα. Ο ερωτήσας περιμένει από τον ερωτηθέντα να απαντήσει δίνοντας μια εικόνα μέσα από στοιχεία της πραγματικότητας έτσι όπως την γνωρίζουμε ως τώρα:
Η τηλεόραση είναι ο κατεξοχήν αρμόδιος σύμβουλος που μου υποδεινύει τι και πως να το βλέπω, ό,τι δεν το λέει η τηλεόραση δεν υπάρχει, οι τράπεζες είναι ένας θεσμός του οποίου η επιβίωση αξίζει περισσότερο από την ζωή και την ελευθερία σου, γιατί ταυτίζεις την επιβίωσή σου με την επιβίωσή του, οπότε το κράτος έχει στόχο να διατηρήσει ζωντανές τις τράπεζες και έτσι εσύ αντιλαμβάνεσαι ότι το κράτος σε φροντίζει και μεριμνά, γιατί αν δεν έχεις λεφτά δεν υπάρχεις δεν είσαι ικανός, γιατί οι φτωχοί είναι απλά ανίκανοι που δεν τα κατάφεραν μέσα στο αξιοκρατικό πλαίσιο που ζούμε, άνθρωποι αυτοκτόνησαν για χρέη, γιατί έτσι είναι ο κόσμος, ότι η οικονομία είναι όροι ακατανόητοι και αριθμοί πάνω σε τραπέζια διαπραγματεύσεων και σε χρηματιστηριακούς πίνακες, και όχι η καθημερινή βιωμενη ζωή, ότι το χρέος πρέπει να επιβιώσει άσχετα με το τί θυσίες θα χρειαστούν,ότι η πολιτική είναι η τέχνη της διαβολής και της πλάνης και είναι πολύ ρομαντικό να μιλά για αξίες όπως ελευθερία, ισονομία αλληλεγγύη εδώ ο κόσμος χάνεται οι τράπεζες κλείνουν, και δεν σε αφορά (η πολιτική) παρά μόνο όποτε βάλλεται το πορτοφόλι σου, γιατί έχεις ταυτίσει την ζωή σου με το πορτοφόλι σου που το γεμίζει η τράπεζα, και ο ιδρώτας σου γιατί μόνο με τον ιδρώτα σου μπορείς να επιβιώσεις, με τον ιδρώτα σου που δροσίζει τσέπες άλλων και όχι την δημιουργικότητά σου οπότε οποιοσδήποτε άλλος τρόπος να βρεις το φαγητό σου είναι ανόητος ή ρομαντικός, ανέφικτος γιατί δεν υπάρχει εναλλακτική παρά μόνο αυτή που σου προτείνουν εδώ και 5 χρόνια ολοφάνερα αν και το παιχνίδι έχει ξεκινήσει πολύ νωρίτερα.
Το όχι δεν ταιριάζει με αυτή την πραγματικότητα. Είναι σπάραγμα μιας άλλης πραγματικότητας που πλησιάζει. Είμαστε τόσο φοβισμένοι που πιστεύουμε ότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος, άλλος δρόμος. Είμαστε εκπαιδευμένοι να βλέπουμε τον νεοφιλελευθερισμό ως την μόνη πραγματικότητα, τον εγκεκριμένο τρόπο να ζούμε. Νομίζουμε ότι είμαστε μόνοι. Τόσα χρόνια εκπαίδευση στον κοινωνικό αυτοματισμό εχουμε ξεχάσει το πως να συνδεόμαστε ως κοινωνία. Η λέξη αλληλεγγύη θυμίζει κάτι ξεχασμένους επαναστάτες εκτός τόπου και χρόνου. Ή φυλές του αμαζονίου. Έχουμε χάσει τις έννοιες. Τις λέξεις. Μας έδωσαν άλλες τα τελευταία χρόνια που μοιάζουν με αρρώστιες ακατανόητες άρα πολύ σοβαρές και σημαντικές. σπρεντ τοξικά ομόλογα κλπ
καπιταλ κοντρολ χρήμα χρέος ευρώ δραχμή. Αν δεν περιλαμβάνονται αυτές οι έννοιες η κουβέντα δεν είναι αρκούντως σοβαρή.
Την επόμενη μέρα δεν ξέρω πως θα λειτουργήσει η κυβέρνηση. Ξέρω μόνο πως ήδη ακούω την ανάσα του ροσινάντε να πλησιάζει.
Δικαίωμα στο όνειρο.
ΟΧΙ
.
